Maraton Rowerowy Dookoła Polski, zwany w skrócie MRDP to mordercza impreza kolarska organizowana raz na cztery lata przez Daniela Śmieję. W 2013 roku, podczas poprzedniej edycji śledząc zmagających się z dystansem zawodników (gdyby ktoś wykazał się taką niewiedzą, to przypominam: 3140 km wzdłuż granic Polski, które trzeba przejechać w limicie 10 dni) wpadliśmy ze znajomymi na pomysł zorganizowania Maratonu Podróżnika. Imprezy, która miała być dla ludzi, zaczynających swoją przygodę z ultramaratonami takim wprowadzeniem. I była, ale tylko w swojej pierwszej edycji. Potem... Maraton Podróżnika zrobił się konkretnym wyzwaniem kolarskim, a rolę imprezy wprowadzającej w świat ultra przejął KMT. Ale... to opowieść na inną okazję. W każdym razie od 2013 roku sporo ludzi zaczęło sobie ostrzyć zęby na MRDP. Ostrzyć... w sensie ostro trenować, bo ponad trzy tysiące km, z czego 1/3 ponad po górach to nie jakieś tam fiu - bździu. 

Na starcie w Rozewiu stanęło w tym roku ponad 60 zawodniczek i zawodników. Niektórzy po raz kolejny, a inni jako debiutanci. Hipek i Hipcia, jeżdżący ultra w sposób kosmiczny (bo jak skomentować 15 min postoje na 500 km?), metodycznie i szybko jeżdżący Kosma, czy Rapsik, nasz KaBeeRowy wymiatacz z Kórnika, który do tego maratonu zapalił się zaraz, jak tylko o nim usłyszał. Jechał rzecz jasna zwycięzca poprzedniej edycji, czyli Wilk, jechał Robert1973 (niesamowite, że udało mu się wystartować pomimo ciężkiego wypadku, jaki miał na rowerze w tym roku), Czarek, z którym startowaliśmy wspólnie kilka tygodni temu w Tour de POMORZE. I oczywiście znajomych jechało tam znacznie więcej, wymieniam tu tylko tych, z którymi... spotkałem się na trasie. No właśnie: spotkałem. Nie uprzedzajmy jednak faktów.

Analizując pozycje poszczególnych zawodników (korzystali na maratonie z tych samych lokalizatorów, co my na III KMT) doszliśmy w gronie KBR w sobotę do wniosku, że dołączymy do Rapsika na trasie MRDP. Na niewielkim w sumie odcinku (jakieś 40-60 km). Ale zawsze. Jak postanowiliśmy, tak zrobiliśmy. Plan nasz zaczął nabierać kształtów w piątkowy wieczór, gdy zawodnicy jeszcze jechali po górach, a w sobotę po południu został dość mocno zweryfikowany za sprawą nagłej zmiany pozycji. Zamiast jechać pociągiem do Zielonej Góry i grzać potem na kołach do Brodowa (na PK32), by dalej towarzyszyć zawodnikom na trasie musieliśmy jechać w kierunku Szczecina i stamtąd zawrócić na południe, licząc, że kogoś po drodze zgarniemy.

Ruszamy w niedzielę rano o 5. Jedziemy we trójkę, już w aucie, na bieżąco monitorując zawodników postanawiamy jechać do Gryfina, skąd wyjedziemy ekipie naprzeciw. Liczę, że uda nam się złapać kilku znajomych, zanim dopadniemy Rapsika, więc wszystko wygląda na rzeczowy plan. I tak też jest. Do Gryfina wjeżdżamy akurat w momencie, gdy pojawia się tam Arkadiusz Dąbek... jest dobrze - myślę sobie, bo wiem, kto przyjedzie następny. Szybko wypakowujemy rowery, błyskawicznie jestem uszykowany i czekam na resztę chłopaków... i prawie przegapiam Hipcię, tnącą przez Gryfino w zwykły sobie sposób. Naiwnie krzyczę za nią, jakbym się spodziewał, że może jechać bez muzyki w słuchawkach. I ruszam ostro, licząc że może jednak uda mi się ją dogonić. W międzyczasie zmieniają się światła, zapala mi się czerwone, ale nie zwalniam i gdy dojeżdżam do skrzyżowania bogowie ultrasów kiwają w moją stronę łaskawą ręką, pojawia się zielone, więc przelatuję przez krzyżówkę i... z radością widzę, że Agata zjeżdża na stację Orlen. Uff.. 

Chwilę rozmawiamy, widać, że jeszcze się dobrze nie rozbudziła po nocy, toteż nie zamierzam jej przeszkadzać. Kupuje energetyka i rusza w drogę, a ja zawracam do chłopaków i dalej jedziemy już w stronę Rapsa. Oczywiście mając w planach wspólną jazdę z kolejnymi maratończykami. 

Pierwszy z nich pojawia się jakieś 10 km później. Wilk. Miał się wycofać, ale jednak jedzie dalej. Kiwamy sobie, zawracam, dojeżdżam do niego i jedziemy kilka km wspólnie, omawiając maraton. W zasadzie to ja tam coś pytam, a on opowiada. Nie widać po nim tej kontuzji, to jednak doświadczony zawodnik i raczej wie, na co może sobie pozwolić, a na co nie. W końcu jednak musimy się rozstać, bo nie dogonię swojej ekipy. Rozstajemy się przed Gryfinem, zawracam znowu i dojeżdżamy do Kuby i Norbiego, czekających na stacji za Widuchową, tej samej, na której miesiąc niespełna temu sam stawałem nad ranem, by uzupełnić sobie bidony podczas TdePOM.

Tniemy dalej. Kolejni zawodnicy pojawiają się na wjeździe do Krajnika Dolnego, więc wkrótce powinien się pojawić Robert1973. I jest... ale zauważam go, a właściwie jego niebieski rower pod sklepem, gdy przelatujemy obok idąc ostro na podjazd. No trudno. Za chwilę będzie Hipek... i faktycznie, wkrótce jest. W słuchawkach. Rozmawiamy ze sobą kilka minut, pytam, gdzie jest, ale oczywiście nie wie... w końcu rozłączamy się, bo zaczynają się dziury za Krajnikiem Górnym. Ruch jak w Paryżu na wsi, auta, autobusy... ludzie, jest niedziela rano, nie moglibyście siedzieć w domach? W końcu, tuż za Doliną Miłości (hehe) zza wzgórza wyłania się Witek. Jedzie w kategorii Total Extreme, co oznacza, że nie wolno mu udzielać żadnego wsparcia. Myślę o przygotowaniu zasadzki: położę banana na jezdni i zobaczę, czy się skusi... ale zanim cokolwiek uczynię, macha czapeczką na powitanie i znika za pagórem. Zawracam więc, gonię go chwilę i po chwili jedziemy razem do Krajnika, pod ten sam sklep, gdzie widziałem rower Roberta. Jego już jednak tam nie ma. Rozmawiamy o planach, o drogach, o telefonach do kilku wójtów czy wojewodów w sprawie dramatycznej jakości nawierzchni dróg, po których przyszło mu jechać. Mam też okazję prześledzić słynny "hipkowy reżim postojowy". Całość, z zatrzymaniem, zakupami w sklepie, zjedzeniem banana, zapakowaniem zakupów i przybiciem piątki nie zajmuje mu więcej niż 5 minut. No cóż, jak mawia Transatlantyk: można z Hipkami jechać, tylko to zazwyczaj krótko trwa.

Z Krajnika Hipek rusza dalej, a ja zawracam znowu w kierunku Cedyni. Teraz już czas na Rapsa. Moje harpagany pewnie już do niego dojechały, więc nie ociągam się, tylko zasuwam ile wlezie. Tzn. tak, żeby się nie zabić na tych dziurach. Okazuje się, że ekipa stoi. Norbi jadąc wypatrzył prawdziwka (on tak ma, jak nie rżnie minimum 35 km/h), więc zatrzymali się, wpadli w las i nazbierali ze 20 sztuk dorodnych okazów. Gdy dojeżdżam ruszamy dalej i chwilę potem pojawia się auto techniczne Pawła. A na zjeździe do Lubiechowa Dolnego łapiemy samego Rapsa. Cel został osiągnięty, zaskoczenie jest pełne.  

Zawracamy. Chwilę mi zajmuje, zanim dopadam do ekipy (bo wlatywałem do Lubiechowa pierwszy, na sporej prędkości, a po nawrotce czeka mnie mały podjazd). Nic dziwnego, jadą powyżej 30 km/h. Dopiero po kilku km Raps zwalnia, bo dociera do niego, że się zarżnie, jak pojedzie tak ostro. Adrenalina po spotkaniu zrobiła swoje. Potem jednak jedziemy zdecydowanie wolniej, do wyjazdu na krajówkę przyjemnie się gada, bo ruch znowu zrobił się niewielki. Gdy wyjeżdżamy na DK 31 dogania nas i mija Czarek Urzyczyn... zostawiam więc moich towarzyszy i tnę za nim, by zamienić choć parę słów. Musi być zmęczony, bo udaje mi się go wkrótce dojść (czego nie byłem w stanie zrobić na Tour de Pomorze), rozmawiamy o wrażeniach z trasy itd. Wygląda naprawdę dobrze, i nic dziwnego, że dojedzie do mety w czasie poniżej 9 dni. Będzie jedną z nielicznych osób, które ostatnie 500 km przejadą w czasie poniżej 24h. Zostawiam go, zwalniam i czekam, aż dogoni mnie Raps. Jedziemy dalej razem i chwilę przed Widuchową widzę, że Paweł zjeżdża niebezpiecznie w kierunku pobocza, a potem potrząsa głową... dojeżdżam obok i wymuszam rozmowę, bo widać, że przysypia. Na zmianę rozmawiamy z nim cały czas do Gryfina, po czym zjeżdżamy na parking przy kościele by zapakować się na powrót. 

Zmęczony Raps idzie się położyć, a my wymieniamy mu koło w rowerze. Jego rozcentrowane kółko zabieram ja, a on dostaje moje, też z kasetą 32. Norbi, jak to Norbi... swoimi magicznymi rękoma doprowadza rower Pawła do stanu prawie idealnego: zamiast zgrzytów i trzasków przerzutki po kilku minutach regulacji chodzą jak szwajcarski zegarek. Pakujemy się do auta, zostawiamy Pawła i wracamy do domu. I do ślęczenia przed ekranem...

Ot, i całe nasze emerdepe w pigułce. 

Ostatni poranek zrywa nas wcześnie. Tzn. Jędrzej wstaje i maszeruje po bułki, ja jeszcze chwilę dogorywam w wyrku. Ostatecznie jednak już o ósmej jesteśmy gotowi… tylko, że nie ma gospodarzy. Telefon nie odpowiada, pukanie w drzwi na parterze też nic nie daje… rowery schowane w garażu, hmm… wyprowadzam je wreszcie przez dom, szykujemy się do drogi, cały czas próbując się skontaktować z właścicielką. W końcu pojawia się osoba, która kieruje nas do matki naszej gospodyni, mieszkającej kilka domów dalej. Jadę, zostawiam pieniądze i gdy wracam do szosy, gdzie miał czekać Jędrzej okazuje się, że… mamy towarzystwo. Wyraźnie chętny na wspólną jazdę szoszon (se myślę, że zmęczy go taka powolna jazda i odpadnie) rusza z nami do Karwi. Wymieniamy się uwagami na temat trasy, trochę gadamy o rowerach, robieniu zdjęć i tak dojeżdżamy do Jastrzębiej Góry. Tu nasza grupka się troszkę rozrywa, bo podjazd z sakwami inaczej się jednak pokonuje, niż na lekkiej szosie. U góry czekam na Jędrzeja i kolegę.

Wjeżdżamy pod latarnię na Rozewiu, ja grzecznie pilnuję rowerów, a nasz kabeerowy dokumentalista maszeruje do latarni. Przy okazji okazuje się, że Grzesiek (no, że on jest Grzesiek dowiem się jakieś 30 km później) jest fanem starych rowerów szosowych, dyskutujemy więc, czekając na Jędrka, nad fascynacją markami Bianchi i Colnago. Gdy jednak Grzegorz wchodzi w szczegóły, jako zupełny ignorant w tym zakresie (ja tylko zarzynam rowery, od ich naprawiania jest nasz magik Norbiś) milknę. Po chwili wraca Jędrzej, ruszamy dalej, wjeżdżając do Władysławowa akurat w czasie mocno nasilającego się ruchu aut. Miasto od razu się korkuje, więc tniemy środkiem drogi, widząc kipiących złością kierowców, których czeka tu pewnie z godzina (jak nie więcej) stania. Przemykamy szczątkowymi dedeerami i w końcu wjeżdżamy na półwysep. Zostało nam 40 km do celu, około południa powinniśmy być na miejscu.

A road to Hel(l) to faktycznie droga przez piekło. Piekło nudy. Rzadko to mówię, ale ten płaski, prosty odcinek trasy działa na mnie strasznie zniechęcająco. Monotonię kolejnych kilometrów staram się zabić a to ścigając się z szoszonami, którzy uznali, że za wolno jadę… ok, zobaczmy zatem, ile da się tu jechać: wy na tych swoich karbonach, a ja na osakwionym crossie…, a to przystankami foto na lotnisku (o, zawsze chciałem sfotografować tego Polikarpowa, ale autem nigdy nie było jak stanąć)...

czy w porcie w Jastarni.

Tam też w końcu przedstawiamy się sobie z naszym „nowym” kolegą: Grzesiek miał jechać z nami tylko do Władka, ale jakoś tak dobrze mu się nam towarzyszyło, że postanowił dojechać na Hel. To jedziemy. Najpierw obowiązkowo wizyta na molo w Juracie,  bo z tego co pamiętam, to jedno z ładniejszych nad Bałtykiem. I nie mylę się. Mimo słonecznej pogody nie ma tłumów (w przeciwieństwie do koszmarnych Międzyzdrojów, czy w ogóle zatłoczonego Sopotu). Korzystamy z okazji i maszerujemy na sam koniec. 

Z samego końca rozciąga się piękna panorama na zatokę, aż chciałoby się posiedzieć tu, zwłaszcza, że tamtejsza kawiarenka wręcz kusi kawą i ciastkiem. Nic z tego, trza jechać dalej, bo jak nie dostaniemy się na statek, to czeka nas powrót na kołach do Gdyni. Obowiązkowo więc fota owej panoramy (po lewej, na horyzoncie widać latarnię, do której jedziemy) i chyba koniec przystanków po drodze. Trza jechać.

Za Juratą rezygnujemy z jazdy po ścieżkach, które robią się po prostu upierdliwe. Zasuwamy szosą, z czego chyba najbardziej cieszy się Grzesiek, na swojej kolarzówce. Kierowcy aut może się nie cieszą, ale specjalnie się nie denerwują. Trzymam sobie prędkość około 30 km/h, a chłopaki siedzą na kole, więc dystans znika błyskawicznie. Wreszcie tablica "Hel". Jesteśmy.

Po drodze mijamy Muzeum Obrony Wybrzeża, z baterią Schleswig - Holstein (a konkretniej z pozostałościami po baterii 406 mm, którą Niemcy zainstalowali na Helu w 1940 roku,a potem zdemontowali i wysłali pod Calais).. proponuję Jędrkowi, by poszedł zwiedzać, a ja pojadę kupić bilety ale… honorowo odmawia. Jedziemy więc dalej razem, wjeżdżamy do portu i kierujemy się do kasy, by załatwić sobie kwestię transportu do Gdańska.

Mając sprawy logistyczne z głowy, już zupełnie lajtowo ruszamy na koniec cyplu, pod słynny kamień.

Obowiązkowa fotka, a potem… kąpiel!! Wow, wreszcie. Kolejny raz jestem nad morzem i znowu o mało co bym się w nim nie wykąpał. Woda nawet ciepła (jak na Bałtyk), ludzi nawet niezbyt dużo, w każdym razie nie musimy przebijać się przez parawany.

Na koniec - wizyta pod latarnią i jedziemy na obiad. Mamy sporo czasu do zabicia. Po wyżerce żegnamy się z Grześkiem, który nie płynie z nami, tylko na kołach wraca do Karwi, a potem nieśpieszno włóczymy się po porcie.

Przystajemy pod Muzeum Rybołówstwa, mieszczącym się w starym, poewangelickim kościele. Wyciągam aparat, robię zdjęcia i… właśnie zaczynam go pakować z powrotem do torby, gdy jestem świadkiem najbardziej zdumiewającej historyjki tego wyjazdu. Ulicą, obok muzeum idzie dwójka „napakowanych” młodzieńców w koszulkach patriotycznych. Jeden z nich, mijając portal muzeum przyklęka, żegna się znakiem krzyża i mówi: „kurde, jeszcze dziś w kościele nie byłem”. Zdumienie odbieram mi mowę i nie mam serca powiedzieć mu, że właśnie przeżegnał się przed kasą biletową…

Punktualnie o 15.30 wyruszamy statkiem do Gdańska, gdzie meldujemy się półtorej godziny później. Turysta już na nas czeka, przebijamy się przez tłumy ludków maszerujących wte i wefte, po czym przysiadamy na piwie na Ołowiance, w restauracji nad Motławą. Jak przystało na mnie - w Filharmonii (Operze - dzięki Jacek) Bałtyckiej. Aż nie chce się wracać.

Koniec końców jednak nie ma wyjścia i maszerujemy na dworzec. Zanim nadjedzie pociąg, ustalamy taktykę załadowania gratów do środka. Ja zajmuję się rowerami, Jędrzej sakwami. Aha, akurat. Gdy bana się w końcu pojawia, zostaję na peronie z obydwoma rowerami i swoimi sakwami. Cóż…

Historia w środku w pociągu to już istna komedia. Najpierw okazuje się, że w miejsce zwykłego wagonu, jaki powinien podjechać w tym składzie PKP podstawiło wagon rowerowy. Alleluja. Jest 10 miejsc na rowery. Ale… z tych 10 miejsc, 6 jest zablokowanych na stałe. Wieszaki są bowiem na zamki szyfrowe, które ktoś zatrzasnął i zmienił kod. Fajno. Potrzebny jest konduktor z kluczykiem, który je odblokuje. Konduktor się pojawia, ale… robi wielkie oczy, gdy tłumaczę w czym rzecz. „Nie mam takiego kluczyka, nie wiem kto może taki mieć…” - odpowiada Pani Konduktorka i … to nie koniec niespodzianek. „Ooookeeej, a nasze miejsca o numerach takim i takim są… gdzie?” - grzecznie pytam, zupełnie nie zniechęcony niemożnością sensownego ustawienia rowerów. „Miejsc o waszych numerach nie ma w tym pociągu” - równie miło odpowiada Pani Konduktorka.

Taaaa, dobrze myślicie. Nie mamy pańskiego płaszcza i co nam pan zrobisz? Ostatecznie więc zostajemy w przedziale rowerowym, na rozkładanych krzesełkach, między panem z nadbagażem, który w trakcie podróży musi koniecznie zjeść bułkę z jajkiem, a dziewczyną z pieskiem. W tej ferii zapachów, pewnikiem gdybym nawet zdjął buty, nikt by tego nie zauważył. Podróż kończymy tuż przed północą na poznańskim dworcu. Z peronu schodzimy jako ostatni, niestety… Jędrzej gubi się natychmiast. No tak, czego się irytuję, wszak to moja wina, bo nie wytyczyłem śladu...

Z Ustki zwijamy się o 9 rano. Byłoby szybciej, ale jednak łazienka na kilka pokoi to nie jest dobre rozwiązanie. Zwłaszcza, gdy po drodze znajdą się dziewczyny robiące się na bóstwo przed pójściem na plażę… Trza się było zerwać o szóstej, zamiast tego wstajemy nieśpiesznie i mamy tego skutek. W końcu wcinamy śniadanie i gdy wreszcie się pakujemy na rowery - jest dziewiąta. Można ruszać na najtrudniejszy odcinek trasy. Oczywiście dla zasady nie mówię tego Jędrzejowi. Co się ma chłopak zniechęcać…

Pierwsze blisko 40 km to offroady. Ale za to jakie?!! Świetny szlak do Rowów („Rowy, tu wszędzie są rowy”) zachwyca widokami. Sporo ptactwa, do tego niezła droga wzdłuż różnych kanałów, kanalików, stawów i łąk.

Są odcinki leśne, gdzie lokalne piachy sprawdzają naszą czujność, są odcinki z płytami betonowymi, gdzie trzeba się wykazać ekwilibrystyką przy unikaniu pułapek w rodzaju sterczących drutów i luźnych kamieni. W jednym z takich miejsc spotykamy grupkę rowerzystów, którzy mocują się z wymianą dętki.. grzecznie pytam, czy potrzebują pomocy.. nie, ok, tniemy dalej.

W Rowach… kawa. I gofry z bitą śmietaną i owocami. Mniam. Ciacho jest na tyle duże, że dzielę się nim z Jędrzejem. Obok sakwiarze jadący w te samą stronę też zapijają kawą naleśniki. Byli tu przed nami, wyruszają też szybciej. Nie spieszy nam się. Za Rowami na szlak wjeżdża się poprzez bramę Słowińskiego Parku Narodowego. Zanim kupimy bilety, trzeba swoje odstać. Okupujące okienko małżeństwo a to nie może zdecydować się, czy wybrać taką czy inną pocztówkę, a to przegląda książkę, a to jeszcze pieczątki. „Spokojnie Krzysztof, spokojnie…” - w tyle kolejki szepcze Jędrzej.

Jedziemy! No, wreszcie. Turysta polecał jazdę tędy i miał rację. Ależ świetnie przygotowana trasa dla rowerów. Utwardzona, co kawałek albo miejsce na odpoczynek, albo jakieś punkty widokowe. Bajka. Stajemy na zdjęcia to tu, to tam, czas płynie nieśpiesznie, a kilometrów ładnie ubywa.

Dopiero te ostatnie 2 km, od parkingu leśnego, wzdłuż szlaku spowalniają nas troszkę. Sporo tam kamieni, korzeni, dziur i błota, dwa razy wypinają mi się sakwy, zanim je w końcu dociągnę porządnie, toteż gdy z krzaczorów wychyniemy wreszcie na asfalt, oddychamy z ulgą. Zwłaszcza, że na tym bagnistym odcinku też jakoś tak parno i duszno się nagle zrobiło. Na wprost mamy drogę do latarni, więc bez zwłoki jedziemy, najpierw mały kawałek asfaltem, a potem już gruntówką przez las. Aż po same schody. Tam przypinamy rowery do drzewka, zabieramy aparaty i marsz po piachu na wzgórze. Trochę turystów mijamy, niektórzy nawet zasuwają z rowerami do góry, ale to ci, co zamierzają jechać dalej szlakiem po mierzei. Tzn. … raczej piachem, wszak każdy ma prawo do własnych ścieżek.

Pod latarnią - z racji braku rowerów do pilnowania - rozdzielamy się. Jędrzej zostaje na dole jeszcze chwilę, ja stukając blokami maszeruję na szczyt. Drzwi skrzypią niczym w nawiedzanym przez duchy dworzyszczu, ale za nimi jest miła pani sprzedająca bilety. Wyłażę na zewnątrz, przyjemnie rejestrując super widoki i chłodzące podmuchy wiatru. Bo.. zapomniałem wcześniej napisać: jest gorąco :) I to bardzo. W sumie chciałoby się rzec - nareszcie!

Złazimy na dół akurat w momencie, gdy pojawiają się sakwiarze, co to się nimi mijaliśmy w kawiarni w Rowach. Gdzieś ich wyprzedziliśmy, nawet nie zauważyłem gdzie? Może pojechali objazdem przez las, a nie tak jak my szlakiem, tą dwukilometrową ścieżynką, która tak nas wyłopotała chwilę temu. W każdym razie dopiero dojechali i zastanawiają się, czy dygać rowery na górę, czy nie. Jedna osoba chce jechać plażą… dwie nie bardzo. Chwilę dyskutujemy, przedstawiając nasze argumenty. A potem pakujemy się na rowery i jedziemy do Kluk. Gdy wyjeżdżamy na asfalt z powrotem dogania mnie Jędrzej, odchrząka znacząco i pyta: „Krzysztof, czy ja dobrze słyszałem, że ma być ciężko…?”

Wywracam tylko oczami. Ojtam, ojtam - mówię…

W Klukach przystajemy trochę pod skansenem. Oczywiście warto byłoby wejść, ale… Hel. Hel czeka. Kiwa do Jędrzeja zza horyzontu i wabi jak kwiat pszczołę. Więc robimy foty zza płotu. Mój kompan nagle zauważa, że nie ma już prawie wody. Dobrze, że dygam na bagażniku butelkę zimnej herbaty, która nie zdążyła się jeszcze zbytnio nagrzać. Przelewamy resztki do bidonów i ruszamy na szlak.

Mamy szczęście. Praktycznie zaraz po zjeździe w teren napataczamy się na rowerzystę jadącego z przeciwka. Wypytuję go dość sumiennie o stan drogi, co powoduje, że mój towarzysz patrzy na mnie z coraz większym zdumieniem. Ofroad? Brak drogi? Bagno? … „Czekaj, powiedziałeś ‚bagno’?”. Dowiadujemy się, że żółty szlak przez Lisią Górę jest nieprzejezdny. Tzn. da się nim przeprawić, ale raczej pchając rowery przez błocko na bosaka, niż jadąc. Nasz rozmówca sugeruje jazdę objazdem, po płytach betonowych via. Zgierz (nie, nie ten pod Łodzią, jakby co). Póki co jednak ruszamy dalej, przebijając się przez kładki i podtopioną łąkę.

Komary gryzą (parafrazując „co one jedzą, jeśli dookoła nie ma rowerzystów?”), niektóre kładki wystają na tyle wysoko nad grunt, że ciężko się na nie z sakwami wbijać. Za którymś razem, w obawie o przetrzaśnięcie dętki (zdecydowanie lepiej jeździ się po piachach nie mając pięciu atmosfer w kołach) po prostu zsiadam i wprowadzam rower. A potem hulajnoguję sobie po kładeczce. I tak do znudzenia. W międzyczasie spotykamy jeszcze trójkę rowerzystów. Dwoje z nich twierdzi, że szlakiem przez Lisią Górę da się jechać, ale jakoś im nie ufam i przepytuję ostatniego, który pojawia się tuż po nich. Ten zaprzecza jakoby szlak był przejezdny. Że mówi prawdę (a Ci wcześniej chyba jednak oszukiwali) potwierdza stanem swojego obuwia. I ubabranym w błocie rowerem. Rozstajemy się, czekam na kompana, a gdy kładki znikają i pojawia się ścieżka, którą da się jechać… jedziemy i przy mostku spotykamy parę z Poznania, wcinającą drugie śniadanie.

Ta dwójka jedzie też do Łeby. Aha, czyli tak jak my. Nie znają jednak stanu drogi i zamierzają jechać jak prowadzi żółty szlak. Ok, wasza wola. Ruszamy z Jędrzejem i gdy dojeżdżamy do rozstajów, czuję się trochę jak Gandalf. Zdecydowanie nieprzyjemnie pachnie z kierunku odradzanego. A droga z płyt betonowych (polecana przez pierwszego rowerzystę) wygląda obiecująco. Szybka decyzja…

„- Krzysztof, zjechaliśmy ze szlaku! Wiem Jędrzej, chcesz pchać przez bagno? Ja tylko informuję…”

Cały Jędrzej. Na szczęście decyzja, by zjechać z trasy to dobra decyzja. Nadkładamy trochę drogi, ale przecież zawsze lepiej jest jechać niż pchać rower, prawda? Na rozstajach przed Skórzynem delikatnie kusi znak, że w pobliżu jest zabytkowy, dziewiętnastowieczny pałac rodziny Stojentin, ale na szczęście Jędrzej, zaaferowany tym, że „dalej jedziemy poza szlakiem” nie zauważa wspomnianej tabliczki w końcu, przez Borek Skórzyński dojeżdżamy do Zgierza i wyjeżdżamy na asfalt. Ha! Byłem tu już na rowerze. Na kwietniowej „w(y)prawce przed MP 2015”. Wtedy też moim crossem, tyle, że na cienkich, szosowych oponach. Stare dzieje. Pierwszy maraton z Rapsem, zorganizowany przez Turystę.

Tą asfaltówką dojeżdżamy do Izbicy. Pojawiają się w międzyczasie znaki R10 (znikły gdzieś nagle wcześniej)… co ciekawe, byłem przekonany, że Eurovelo prowadzi właśnie przez Lisią Górę (czyli tam, gdzie NIE jechaliśmy), a tu proszę… oznaczenia są wzdłuż asfaltowej drogi ze Zgierza do Izbicy. Dziwne. W samej Izbicy przystajemy na chwilę pod sklepem. Jędrzej uzupełnia wodę, ja wcinam batonika. Nie mówię mu, że to nie koniec „trudności”…. ruszamy w stronę Gacia i do tej miejscowości jest w sumie nieźle. Dalej… dalej zaczynają się piachy. Słońce świeci, ptaki śpiewają, las szumi, Jędrzej klnie. Jest chyba nieźle :D

Aha, wróciliśmy na wytyczony ślad. Jedziemy. Gdzieś tam, pośrodku niczego, przystaję nad jeziorem, na które prowadzi ładny pomost. Na jeziorze chmara ptactwa, niestety zdążyła się poderwać, bo właśnie przede mną wlazła tam dwójka nastolatków. Szkoda. Widokowo jednak miejsce niezwykłe, cisza, spokój, patrzę na telefon… brak zasięgu. Fajno. Wracam, ruszam za Jędrzejem, bo nagle okazało się, że popędził do przodu. Hel, pamiętacie? Hell…

Doganiam go wkrótce. Droga jest piaszczysta, co kawałek podjazd i zjazd w piachu, toteż nic dziwnego, że mój kompan wyzywa na czym świat stoi. Coś tam na temat osoby tyczącej szlak (nie, nie do mnie to było na szczęście), coś tam na temat osób odpowiedzialnych za jego utrzymanie… powtarzać hadko. Gdy zatem wreszcie wyjeżdżamy z lasu w Żarnowskach i potem wskakujemy na DW 214 do Łeby, wydaje nam się, że najgorsze już za nami. Ale… Bogusław Wołoszański, pamiętacie?

W Łebie - obiad. Tani, bo w jadłodajni tuż przy szosie. Potem poszukiwania bankomatu, uzupełnianie zapasów i start w dalszą drogę. Mamy dobry czas, powinniśmy dziś zameldować się na Rozewiu, jak tak dalej pójdzie. Jedziemy dalej, szlakiem R10 wzdłuż północnego brzegu Jeziora Sarbsko. Najpierw idzie nieźle, choć… „Krzysztof, zjechaliśmy ze śladu…”. Ok, wytyczona trasa idzie bardziej na północ, ale dochodzę do wniosku, że nie warto jej szukać. Koniec końców tam są wydmy, a gdzie są wydmy, jest piasek. Całe góry piasku. Zostańmy zatem bliżej jeziora, na erdziesiątce. I tak jedziemy. Pchamy. Prowadzimy, znowu jedziemy… ilość rozpirzonych przez piach, korzenie, zwalone drzewa i błoto odcinków spowalnia nas tak bardzo, że gdy wreszcie wyjeżdżamy pod latarnią Stilo, okazuje się, że straciliśmy na tych dziesięciu km ponad godzinę. A nawet ciut więcej, bo do latarni też jest pod górkę. Gdy zatem zjeżdżamy ku cywilizacji, wiem już, że na Rozewie nie dojedziemy. Chwilę mocujemy się z wyborem trasy w Osetniku, ale ostatecznie ruszamy dalej dziesiątką do miejscowości Kopalino. Wyjeżdżając ze świetnej gruntówki na asfalt do Kopalina postanawiam jechać do Karwi, rezygnując przy tym z wytyczonej trasy (biedny Jędrzej). Zakładam, że start z Karwi następnego dnia da nam na tyle duży zapas czasu, że nawet gdybyśmy z jakichś powodów mieli problem z wyjechaniem pociągiem lub statkiem z Helu, to będziemy w stanie wrócić na kołach do Gdyni. Tniemy więc asfaltami (już nawet nie zwracam uwagi na mantrę „zjechaliśmy ze śladu”) z Kopalina na Lublewo i potem Żarnowiec… Jędrzej dzielnie zalicza górkę pod Żarnowcem (był taki plan, by jechać naszą trasą z 2015 roku, ale… zachodzące słońce i coraz chłodniejszy wieczór na szczęście go zweryfikowały). Przed Krokową stajemy w zajeździe, ubieram kurtkę, choć powinienem był założyć też nogawki. Licznik pokaże bowiem 8,9 stopnia, gdy zjedziemy na łąki przed Karwią. Szkoda też, że w ostatnich promieniach słońca nie decyduję się wjechać do Krokowej. Co prawda tamtejszy pałac widziałem już i mam jego ładne zdjęcia, ale… no szkoda. Byłoby to coś ładnego na koniec dnia.

Przed Karwieńskimi Błotami Pierwszymi próbujemy pierwszy raz pytać o nocleg. Tzn. zjeżdżamy do zajazdu, ale wolnych miejsc nie ma. Jedziemy więc dalej i właśnie w Karwieńskich Błotach Pierwszych zauważam ogłoszenie agro. Dzwonię… jest wolny pokój, ale tylko na jedną noc. No a przecież my właśnie na tyle potrzebujemy. Zjeżdżamy więc na kwaterę, właścicielka szykuje nasze lokum i na moje protesty, że nie trzeba, bo wyśpimy się w śpiworach, wzdryga jedynie ramionami i metodycznie układa nam świeżutką pościel. W ten sposób, za 30 zł od osoby mamy pokój z łazienką, ogromnym telewizorem (Jędrzej jest zachwycony, siedzi wgapiony weń do nocy, jakby ten trzydniowy detox mu zaszkodził) i kuchnią. Mankament - nie bardzo mamy co jeść. Na szczęście w pobliżu jest jeszcze czynny sklep, więc da się temu zaradzić. Pierwszy raz od kilku dni rozwalam się w świeżej pościeli i zasypiam słuchając Arianny Savall.

Najtrudniejszy, ale chyba najfajniejszy odcinek. Prawie 90 km offów, bardzo zróżnicowanej, urokliwej trasy. Zdecydowanie dla tego odcinka warto jechać szlakiem latarni. 

Ranek w Ustroniu jest słoneczny. Wita nas błękitnym niebem, brakiem opadów i… jakby nieśmiało nawet takim delikatnym ciepłem? Może da się jechać na krótko? Nie, na razie się nie da. Nocleg w każdym razie żegnamy bez żalu, w życiu bym się tam nie zagnieździł, gdyby nie mokre ciuchy. Chateńka czasy świetności miała pewnie przed wojną (bez wnikania którą), a i w to mało kto pewnie by mi uwierzył. Już w nocy zastanawiałem się, czy z sieni, przez zamknięte drzwi, dociera do nas zapach naszych butów? Nie, poranna analiza upewnia mnie, że… nasze buty na zewnątrz zdecydowanie pachną. Śmierdzi pokój. Smrodem zastanym. Dobra dobra, nie narzekam, mogłem spać pod namiotem, prawda? Mogłem. Wstajemy więc, szybkie śniadanie, bo za oknem już słychać nowych gości, którzy „przejmą” nasz pokój. Desperados ;)

O 9 jesteśmy już na rowerach. Ruszamy od razu z kopyta, bo Jędrzej koniecznie chce na ten Hel. A skoro tak, to trza dojechać do Ustki. Tniemy… tzn. wyruszamy i od razu zaczyna kropić. Wrrr… nie ma mowy, nie wyciągam kurtki. Jedziemy więc kawałek w siąpiącym deszczu, który ostatecznie decyduje się zostać nad Ustroniem, a nad nami powoli się przejaśnia. Gdy docieramy pod latarnię w Gąskach, już nie pada. A nawet znowu na chwilę wygląda słońce. Nie jadę jednak na krótko, zostaję w kurtce gamexowej, bo koszulka, którą założyłem ma na tyle płytkie kieszenie, że mogę zgubić telefon. Poza tym jest chłodno, jakieś szesnaście stopni, więc wcale nie chce się człowiekowi rozbierać. Focimy tylko z zewnątrz, latarnia zamknięta, (Jędrzej niepocieszony) chowamy aparaty i możemy ruszać. Początkowe kaemy to remontowana nawierzchnia… a właściwie jej brak. Jedziemy zatem wolniej, bo turyści wylegli na ulice i walą całą szerokością nieistniejącej drogi. Gdy wjeżdżamy do Mielenka.. zaczyna znowu kropić. Przeczekujemy największy opad pod parasolem przy knajpce (pustej z samego rana) a potem jedziemy do stolicy polskiego obciachu. Wjeżdżamy tam, jakżeby inaczej, przy dźwiękach Despacito.

Przebijając się przez zalegające na ulicach i chodnikach tłumy zatrzymujemy się ostatecznie na lody przy jakiejś kawiarence, która wygląda na dość przyzwoitą. Zamawiam kawę i lody, podobnie, jak mój kompan i… przez cały pobyt w lokalu słucham (nie da się niestety odsłyszeć tego) wynurzeń nawalonego (jest 10.30, więc albo od wczoraj go trzyma, albo już rano poszedł za ostro) kolesia, który swoją partnerkę traktuje jak przedmiot. Dopijam kawę duszkiem, wymuszam na Jędrzeju ogarnięcie się i spadamy stąd. Można powiedzieć, że Mielno nie zawiodło nas swoim klimatem…

Wyjazd z Mielna jest za to niezwykle przyjemny. Fajna rowerowa ścieżka wzdłuż wybrzeża Jeziora Jamno. Mijamy dawną bazę wodnosamolotów, a potem wyjeżdżamy na fragment sztucznego falochronu oddzielającego kanał i jezioro od morza. Fotka i śmigamy ddr’em aż do Łazów. Mamy bardzo dobry czas, ale… zachciało mi się jechać wzdłuż wybrzeża. Gdy Jędrek wymienia baterie w garminie, przepytuję kierowcę busa, który się właśnie napatoczył. „Panie - przejedziemy wzdłuż wybrzeża? - Jasne, rowerami bez problemu…” więc zmieniamy trasę i zamiast po śladzie („Krzysztof, zjechaliśmy ze śladu… - Wiem!, - Ja tylko zwracam uwagę…”) jedziemy w las po betonowych płytach, próbując przejechać mierzeją oddzielającą Jezioro Bukowo od Bałtyku. Nie da się… to zawracamy, i jedziemy drogą z płyt betonowych w las… może tu będzie jakiś skrót. Aha… jasne. Koniec końców wracamy na szlak wytyczony pierwotnie, po stracie jakiejś 1,5h i kilkunastu kilometrach spędzonych w lesie. A trzeba było jechać od razu wg śladu (pamiętacie? „Krzysztof, zjechaliśmy ze śladu”), a nie próbować skrótów. Kto drogi skraca, ten w domu nie nocuje…

Trzeba jednak przyznać, że ta trasa przez Osiek i Iwięcino ładna jest. Najpierw jedziemy obserwując kitesurfingowców, jak pięknie sobie poczynają w szalejącym nad jeziorem Jamno wietrze. A potem trasa skręca na tamtejszy szlak św. Jakuba. Który wiedzie przyjemną drogą wśród pól. Gdy wreszcie dojeżdżamy do cywilizacji, to okazuje się, że w kierunku Dąbek i Darłowa wiodą całkiem sprytne i przyjemne asfaltowe ścieżki rowerowe. Zupełnie, przyznaję bez bicia, ich nie pamiętam, mimo iż jechałem tamtędy niespełna 3 tygodnie temu podczas Tour de Pomorze. Jedyne co kojarzę, to restaurację w Bobolinie, bo tam właśnie znajdował się punkt żywnościowy. Na którym pierwszy raz dogonił mnie Raps i na którym spędziłem jakieś 10 minut. Tym razem nie stajemy, tylko ładnie jedziemy dalej i docieramy do Darłowa. Tam mamy dwa punkty programu: zamek i latarnię. Jędrzejowi zapalają się oczy, gdy dowiaduje się, że może iść zwiedzać. Ja zamawiam obiad, kawę i oddaję się lenistwu pod zamkiem. Znaczy się knuję, co by tu jeszcze dziś zobaczyć…

Spod zamku, po niezłym obiedzie jedziemy obaczyć darłowską latarnię. A potem jeszcze na falochron i tak jakoś nagle robi się prawie siedemnasta. Oj, mało czasu, a mamy dotrzeć do Ustki.

Po drodze jest jednak latarnia w Jarosławcu - zaliczona, zwiedzona przez Jędrzeja. Ja zadowalam się jedynie fotką naszej ulubionej plaży pod Cisowem. Trasę z Darłowa do Jarosławca bowiem pokonujemy w większości nadbrzeżnym wałem, oddzielającym morze od jeziora Kopań. Przemykamy przez Wicie, gdzie znowu na pełen regulator wali disco polo i gdy wreszcie wjeżdżamy do Jarosławca (hm, tyle razy jeździłem tę trasę na lekko, a teraz z sakwami wyduszam PR na stravie), skupiamy się na jak najszybszym opuszczeniu tego kurortu.


Wspomniana wizyta w latarni trwa więc krótko, wsiadamy na rowery i bez zbędnej zwłoki wyjeżdżamy w kierunku na Korlino. Pierwsze kilometry tego odcinka jedzie się nieźle, ale w miejscowości Zaleskie wjeżdżamy na DW 203 i wtedy zabawa się kończy. Ruch jest spory, droga taka sobie, więc marzymy, by jak najszybciej dojechać. Stajemy wreszcie przy tablicy „Ustka” na obowiązkową fotę, a potem jedziemy do portu, pod tamtejszą latarnię. Cel dnia został osiągnięty. Teraz trzeba jeszcze znaleźć nocleg.

Tenże udaje się załatwić pierwszym telefonem. Co prawda cena nie jest nadzwyczajna, ale przynajmniej warunki są lepsze niż te w Ustroniu. Dojeżdżamy na kwaterę, zwalamy bambetle i wracamy do miasta na kolację i zakupy. Korzystając z tego, że słońce zaszło focimy jeszcze latarnię w trakcie pracy, po czym wracamy na zasłużony odpoczynek. Prawie 140 km przejechane, miodzio.

Sobota rano wita nas pochmurnym niebem. Jest rześko, wietrznie, ale nie pada. Dobre i to. Ruszamy w trasę trochę późno, bo po 10. A jakoś tak nam zeszło, nawet nie wiadomo za bardzo jak i dlaczego. Może to przez dziewczyny, które kusiły, by nie jechać... nie wiem.



W końcu jednak się zbieramy i hajda. Tzn. nie taka znowu galopada, tylko spokojny przejazd przez zatłoczone turystami miasto, wprost na pierwszy punkt wyprawy wyznaczony dzisiejszego dnia. Międzyzdrojskie molo. Brudne, byle jakie, męczące... pełne krzykliwego disco polo. Ale punkt to punkt. Wyznaczyłem tak trasę, to jedziemy, bo Jędrzej pilnuje jej bardziej, niż wojsko swojego ministra. A w każdym razie tak się mi wydawało jeszcze nieraz podczas tej wyprawy.



Po zaliczeniu fotki ruszamy w drogę. Konkretnie w DW 102. Mam to szczęście, że mój kompan nie analizował specjalnie profilu trasy. Wyznaczyłem, to wyznaczyłem, wgrał i jedziemy. Toteż te pierwsze km trochę go zaskakują. Z poziomu zero bowiem wjeżdżamy na 107 metrów n.p.m, na Wzgórze Gosań, będące świetnym punktem widokowym na zachodnim wybrzeżu. Wzgórze, jak i cały klif był zresztą dobrze widoczny z odwiedzonego molo. Można rzec, że ten odcinek ładnie rozgrzewa nas do dalszej jazdy, choć... zjazd z Gosania nie jest zbyt przyjemny. Trzeba sprowadzać rower po schodach zrobionych dla wygody turystów. Wszak wygoda turystów nie oznacza jednak wygody rowerzystów. Nic nie poradzimy, lepiej jednakowoż sprowadzać, niż wnosić... cieszymy się więc w drodze na dół... nie wiedząc jeszcze, co nas czeka. Ale... nie uprzedzajmy faktów. Jak mawia(ć będzie jeszcze nieraz) Jędrzej.



Następne kilometry do Kołczewa (dokładniej to tuż za Wisełkę) niczym, poza ruchem samochodów się nie wyróżniają. Jedzie się słabo, wkurzony na kierowców mijających na kartkę papieru decyduję się w końcu na jazdę jakieś 1,5 metra od krawędzi. Nikt mnie wtedy, bez zmiany pasa nie wyprzedzi. O dziwo... nikt nie trąbi. Nerwowe sytuacje się kończą, a my wreszcie zjeżdżamy w las, ku latarni Kikut. 



Kołczewskie ścieżki rowerowe w okalających latarnię lasach wzbudzają...  szacunek. Dobrze utwardzone, ciągną się przez bukowe lasy przeważające na tym terenie, toteż jedzie się niezwykle przyjemnie. Schowawszy się w ten las znikamy nie tylko przed ruchem aut, ale także przed wiatrem. Robi się wręcz cicho. Jakby przed burzą. Przemykamy przez las, docieramy pod wzgórze, na którym stoi latarnia i... hehe, nasza radość artykułowana na zjeździe z Gosania okazuje się być przedwczesna. Bo ścieżka pod latarnię Kukit prowadzi... po schodach. Nie da się tego podjechać, w każdym razie nie z sakwami, toteż chcąc nie chcąc.. zsiadamy i dygamy rowery pod górkę. Sól kolarstwa prawie.



Pod Kikutem (ale to brzmi, prawda? - zwłaszcza, że latarnia jest cała) robimy sobie fotki, a korzystając z obecności turystów, prosimy ich o wspólne zdjęcie. Mała przekąska i ... spadamy stąd. Zjazd jest na szczęście rowerowy (czyli można powiedzieć, że ta górka to odwrotność Gosania), śmigamy na dół, przez bukowe lasy by wyjechać z powrotem na DW 102, prowadzącą do Międzywodzia. Zanim jednak wyjedziemy... zaczyna padać. Coraz mocniej i mocniej, więc chcąc nie chcąc - stroimy się w przeciwdeszczówki, zakładamy ochraniacze na buty (to zdecydowanie dobry pomysł, bo dzięki temu woda nie wlewa się do butów i właściwie w suchych - no dobra, minimalnie wilgotnych - dojeżdżam na nocleg). W Międzywodziu, korzystając z tego, że leje i że chce nam się kawy, stajemy w cukierni. Kawa dobra, sernik szału nie robi. Deszcz lekko odpuszcza przed naszym wyjazdem, ale zostajemy w kaftanikach... i pojedziemy tak aż do Trzęsacza. Po drodze to szosą, to ścieżkami rowerowymi, to offem... mijamy Pobierowo, w którym deszcz wygonił ludków na ulice, deptaki, do sklepów i kawiarni... aż się ciężko przebić przez te tłumy, aż w końcu docieramy pod kolejny punkt wycieczki. Ruiny kościoła w Trzęsaczu.

O dziwo, przestaje padać. Ściągamy przeciwdeszczówki, robimy foty i spadamy na trasę wzdłuż klifu. Ostatnie deszcze trochę ją zmasakrowały, więc jadąc naszymi ciężarówkami jest co robić, by się w tych błockach i kałużach nie wyrżnąć. Dojeżdżamy do latarni Niechorze, obowiązkowa fotka i możemy jechać dalej.



Deszcz - sreszcz... nie może się zdecydować, czy padać, czy nie padać. Mniej lub bardziej więc sobie mży. Dopóki jedziemy w lesie (świetna część R10 za Pogorzelicą), jakoś to nie przeszkadza tak mocno, ale gdy wyjeżdżamy na szosę w Mrzeżynie, mżawka robi się z lekka upierdliwa.


Ubieram się więc ponownie (Jędrzej jedzie w przeciwdeszczówce już od Rewala.. a właśnie, zapomniałem wspomnieć, że w Rewalu, podczas obiadu znowu się rozpadało) i ścieżkami rowerowymi wjeżdżamy w końcu do Kołobrzegu.


Gdy docieramy pod latarnię... przeciera się. Rozbieram się więc (już nie pamiętam po raz który), focimy co jest do focenia, jedziemy na koniec falochronu i po kilku pamiątkowych fotkach ruszamy na ostatni odcinek tego dnia. Ustronie Morskie czeka, przynajmniej taką mamy nadzieję.


R10 wzdłuż wybrzeża, z Kołobrzegu do Ustronia Morskiego jest baaaaardzo w porządku. Przystajemy parę razy na fotki, ale jakoś bez przekonania (choć widać po niebie, że jakby pogoda zamierzała się poprawić), i krótko przed 20 docieramy na miejsce. Szukamy noclegu, konkretnie: wolnego pokoju, bo perspektywa rozbijania się na mokro, braku możliwości wysuszenia rzeczy niezbyt nas przekonuje. Ostatecznie więc po kilku telefonach znajdujemy lokum pod dachem. Dalekie od doskonałości, powiedziałbym nawet, że desperacko tragiczne, ale co zrobić - mus brać co jest. 

Kolacja w pizzerii, zakupy na śniadanie, suszenie wilgotnych ciuchów i kurtek... ani się zorientowałem, jak mi głowa w wyrku opadła i obudziłem się rano. Ale... to już inna opowieść.