Ano plan wyklarował się nagle. Jedziemy na kawę. No, znaczy się żona z dziećmi autem, a ja rowerem. Czyli tak jak lubię. Pogoda zapowiadała się niezła, kilka stopni, wiatr prawie nieodczuwalny: miodzio. Po przekładce opon i awarii z tym związanej...

... wszystko wróciło do normy. Sprzęt wręcz domagał się wyjazdu. Podobnie jak ja.
Rano wstaliśmy z córką i ... moja czterolatka, z poważną miną stwierdziła "no ja nie wiem, czy tobie wolno jechać jak jest taka mgła...". Proszę, co to się dzieje z dziećmi, wyczuwam w tym jakiś domowy spisek. Uznałem, że nie słyszę zastrzeżeń. W końcu postanowione, to postanowione, więc śniadanie i po dziesiątej ruszyłem na trasę. Czasu miałem wystarczająco, a tylko od warunków atmosferycznych zależeć miało, którędy pojadę. Drogi nr 434 tradycyjnie nie brałem pod uwagę. Wąska, ruchliwa, nieprzyjemna - nie lubię nią jeździć rowerem, jak nie muszę. Dziś - nie musiałem.

Do Radzewa jechało się spokojnie. Dwa auta, dwóch bezmyślnych rowerzystów, ubranych na czarno, bez świateł i odblasków. Bo po co? Oni widzą, A kierowcy ich? Nie sądzę, ale przecież kierowcy to chamy. Nie rozumiem, jak można jeździć na rowerze bez oświetlenia. Że było widno? Było, na jakieś 40-50 metrów. Bo potem mgła... Mamrocząc pod nosem na głupotę ludzką dojechałem do Śremu. Trasa z Trzykolnych Młynów się nie zmieniła - dziur tam tyle, ile było. W Śremie mgła jak wcześniej - niewiele widać.

Zdecydowany nie jechać drogą nr 434 ruszyłem w kierunku Leszna. Do Jerki miałem spokój - aut niewiele, tylko jeden dostawczak minął mnie na centymetry (pozdrawiam ozięble). Cały czas mgliście i coraz bardziej mokro. Dojeżdżając do Jerki odpuściłem sobie przejazd przez Lubiń. W takiej mgle fotki klasztoru benedyktynów (tak, tego gdzie ponoć leży Władysław Laskonogi) i tak byłyby marne, więc ruszyłem do Krzywinia. Tam, na Orlenie szybka kawa (bo w sumie kawka u mamy czekała mnie dopiero po obiedzie) i od razu jechało się lepiej. Nauczka dla mnie - by na stacji, stając na dłuższą chwilę choć częściowo się rozebrać, bo po wyjściu na zewnątrz trochę mnie wytrzęsło. Tamtejsze jezioro zdaje się zapunktowało na te pół stopnia powyżej zera. Ale wsiadając na rower człowiek szybko dojdzie do siebie, więc ruszyłem dalej.

Co prawda już przed Krzywiniem zaczęły się delikatne podjazdy, jednak dopiero przed Bojanicami czekały mnie dwie większe, jak na Wielkopolskę górki. Zanim do nich dotarłem, zobaczyłem z bliska, jak wygląda Boża Wola.

Wrażenia nie zrobiła, ot trzy chaty na krzyż. Dojechałem pod górkę do Bojanic, zjechałem w dół, pamiętając że tu miał być jakiś podjazd. Phi, pomyślałem, takie to luzik. Aha, Wyjechałem za krzyżówkę i dopiero teraz pokazała się góreczka. Nie zastanawiając się specjalnie poszło mi jakby z biegu - dopiero na górze pomyślałem, że przydałoby się cyknąć fotę (stąd zdjęcie tylko w przeciwną stronę) i wypić coś tam w spokoju, bo jakbym nagle zmęczył się nie wiadomo czym...

Skonstatowałem jednak na górze, że nie ma sprawiedliwości, bo czekający mnie po chwili zjazd w kierunku jazdy miał mniejsze nachylenie, niż pokonany wcześniej podjazd. Wjechałem 9% a na dół tylko sześć? Co za "chłamstwo...". Zjechałem i ... no proszę, nie wiedziałem, że w moich okolicach można znaleźć takie niespodzianki.