Dom - Praca - Dom

Wtorek, 27 czerwca 2017 · dodano: 29.06.2017 | Komentarze 0

Tzn. niedokładnie. Powrót bowiem do Kórnika, a potem wspólna przejażdżka z córką.

Setunia z Bractwem...

Niedziela, 25 czerwca 2017 · dodano: 29.06.2017 | Komentarze 1

Niedziela miała być (i ostatecznie była) żeglarska, ale okazało się, że na żagle do Kiekrza jedziemy po południu. Toteż zwlokłem się rankiem z wyrka, zostawiając rodzinkę odsypiającą nocny powrót z wakacji i pojechaliśmy z ekipą KBR-u (plus goście, w sumie 9 osób) zdobyć gminę Czerniejewo na rowerach. Dla mnie Czerniejewo było zdaje się zdobyczą po raz chyba siódmy, ale nie bądźmy drobiazgowi. Przyjemny poranek, doskonała współpraca, więc wróciłem do domu akurat, gdy rodzinka wstała na śniadanie. 

Na kawę do bratowej i brata...

Niedziela, 11 czerwca 2017 · dodano: 13.06.2017 | Komentarze 1

...a przy okazji kilka gmin zaliczonych. Bo jakoś nie było okazji pojechać tam rowerem wcześniej. Dopiewo, Tarnowo Podgórne, Rokietnica, Szamotuły, Ostroróg i Kaźmierz. Przyjemnie, ciepło, aż chciało się jechać. 

Szamotulskie zabytki prezentują się naprawdę rewelacyjnie, w porównaniu z naszym kórnickim zamkiem to nawet wstyd, bo choć oba miasta łączy wspólna historia wielkopolskiego rodu Górków, to pałac w Szamotułach odnowiony wygląda znacznie okazalej, niż ten nasz "wielkopolski Wawel" jak niedawno smęcili u prezydenta nasi dyletanci z PAN.



Powrót jakoś dziwnie zaplanowałem tak, że nagle przed Stęszewem skończyła mi się droga. Tzn. najpierw przeszła w gruntówkę, a potem... sami zobaczcie.


A kawa? Kawa była wypasiasta.

Czysta Wielkopolska

Niedziela, 30 kwietnia 2017 · dodano: 04.05.2017 | Komentarze 2

Niedzielna trasa wg I KMT. Wietrznie, ale przyjemnie. Edit: po namyśle, opisu nie będzie. Ale jest filmik.

Czysta Wielkopolska from KBR Kórnik on Vimeo.

Osieczna, tam i z powrotem po... miód.

Niedziela, 12 marca 2017 · dodano: 12.03.2017 | Komentarze 2

Ostatnia setunia...

Wtorek, 29 listopada 2016 · dodano: 29.11.2016 | Komentarze 0

Jesienna Dolina Baryczy

Piątek, 11 listopada 2016 · dodano: 12.11.2016 | Komentarze 2

Z KBR-em. Bez napinki. Opis, fotki, filmiki... edit: dobra, naskrobało się, choć będzie długo, ostrzegam. Zatem... było to tak

11 listopada to w Poznaniu jakby podwójne święto. Że Niepodległej, to wiadomo, ale przy okazji Poznaniaki muszą przecież znaleźć jeszcze pretekst do zrobienia biznesu. Więc obchodzą imieniny ulicy (można wywracać oczami), sprzedają i zażerają się od razu rogalami z makiem (można wywracać oczami ponownie albo ślinić się - wg preferencji i uznania). Tymi rogalami zażera się "poznań & okolice" zresztą tak z tydzień "przed", więc 11-stego wszyscy już mają dość i tylko myślą, jakby się tych zbędnych kalorii pozbyć. 

W sukurs przychodzi wspominane Święto Niepodległości. A ściślej - niepodległościowy bieg na 10 km. Ano, jest taka moda w społeczeństwie: biegać by móc żreć więcej ciastków. Więc podobno w Poznaniu na taki bieg antyrogalowy zapisało się 8 tysięcy człowieków. Trochę tłoczno, ale... do centrów handlowych też ludzie nie chodzą dla pobycia w samotności. 

Jako że bieganie jest dla ludzi bez bród, ja na ów bieg nie zamierzałem się zapisywać. Zamiast tego naszła nas myśl, by z Bractwem spalić te kalorie w rajdzie rowerowym. Dość szybko ustaliliśmy gdzie - Dolina Baryczy wielokrotnie przewijała się w tym roku w naszych planach, a że ciągle coś w nich zmienialiśmy, to wyjazd stale się odwlekał. Do czasu. 11 listopada miał być TYM dniem, gdy wreszcie tam pojedziemy. 

Kilka dni przed nadchodzącym weekendem (bo 11-sty wypadał w piątek, niejako automatycznie wydłużając weekend) oczywiście zrobiło się zimno (no wiem, że listopad), deszczowo (taaaak, wiem, listopad) i nawet mroźnie (tak, tak, wiadomo, list-opad)... a szklanka na drogach Wielkopolski we czwartek wręcz nie nastrajała pozytywnie. Już prawie byłem przekonany, że z wyjazdu nici, ale na szczęście w piątek rano poza chmurami na niebie i lekko zalegającym na poboczu śniegu nie było żadnych plusów ujemnych listopadowej wycieczki. Spakowałem małą sakwę z ciuchami (gdyby jednak zamierzało nas zmoczyć śniegiem lub deszczem), wypakowałem lustrzankę (bo stalowoszare niebo wykluczało jakieś szersze jej zastosowanie) i hajda na dworzec PKP. Z ekipą spotkaliśmy się na miejscu zbiórki, potem szybko na stację, a tam... mały zonk, bo jeden tor, z którego mieliśmy jechać wyraźnie nosił ślady braku używania. Znaczy się - remont, czyli czytaj... bana będzie miała opóźnienie. No i miała. Pięknie. Kurde. Pięknie. 

Czas w pociągu mijał szybko, kilometry też, za oknem zrobiło się jasno i ... gdzieś tak na wysokości Jarocina zdało nam się, że ZBYT jasno. Bo poza tym, że wstało słońce, to okazało się, że świat został wręcz wzorcowo przysypany śniegiem. Oj... pomyślałem - lekko nie będzie. Na szczęście im bliżej stacji docelowej - Ostrowa Wlkp. - tym tego śniegu mniej i gdy wreszcie wysiedliśmy, okazało się być (tego śniegu) tyle, co kot napłakał. I dobrze, nikt z nas z tego powodu nie rozpaczał.

Uruchamiamy nawigacje, dżipiesy, smartfony i inne pierdoły, po czym ruszamy na trasę do Antonina. Do pałacu Radziwiłłów, gdzie ma być - planowo - przystanek kawowy. Droga mija szybko, tradycyjnie lekce-sobie-ważymy jakieś fatalne DDR-y, na które drogowcy wyrzucają nas z pustych szerokich, lokalnych ulic... potem zjeżdżamy w las, na łąki, pola, błota... i tak sobie jedziemy. Gdzieś pośrodku niczego stoi w lesie mały kościółek, podjeżdżamy by obejrzeć, ale jakoś nie zachwyca, więc zawracamy... i pech chce, że to jest akurat to miejsce, gdzie nasza trasa się tego dnia krzyżuje. A panowie nawigatorzy, jak na prawdziwych facetów przystało gardzą logicznym myśleniem. Skutek: poputalim drogi. Byłoby fajnie, gdybyśmy się tak od razu zorientowali. Ale nie - orientujemy się w błędzie dopiero, gdy docieramy do tablicy Odolanów. Nosz.... i to by było tyle z odwiedzenia Antonina. I z przerwy kawowej. Miasteczko wita nas pomnikiem... Św. Marcina... ale to nie Poznań, więc na rogale i kawę liczyć nie ma co.

Właśnie! Ktoś powiedział kawa? Ano powiedział. Skutek - będąc juz prawie na wyjeździe z Odolanowa wracamy, przebijamy się przez miasto tylko po to, by zajechać na Orlen i spełnić oczekiwania rowerzystów spragnionych używek.

Nadrabiamy zatem "stracony" pomyłką trasy dystans i wyjeżdżamy z Odolanowa wjeżdżając wkrótce w Dolinę Baryczy. Robi się urokliwie, choć zdaję sobie sprawę, że co-po-niektórzy kręcą nosem na takie przestrzenie, które nie są górami. Jedzie nam się jednak dobrze, wiatr - nawet jak przeszkadza - to zbyt silny nie jest... i tak docieramy do Nowego Zamku. To taka wioska pośrodku stawów okalających Milicz od wschodu - o tyle ważna, że tam wjeżdża się na prowadzący groblami szlak rowerowy. Super widoki, pozostaje jedynie żałować, że większość ptactwa już odleciała (lub właśnie odlatuje). W ciepłych miesiącach ten teren dopiero musi robić wrażenie. 

Od Rudy Milickiej do... Sułowa pojedziemy sobie trasą dawnej kolejki wąskotorowej. Znakomicie przygotowana trasa, akuratna dla rodzin z dziećmi. Płasko, ścieżka albo szutrowa, albo asfaltowa, do tego sporo miejsc, gdzie można odpocząć (np. w samej Rudzie Milickiej - punkt biwakowy ze stojakami dla rowerów, a zaraz obok plac zabaw dla dzieci)... zupełnie nie dziwię się, że Dolina Baryczy jest tak popularna. Co prawda w listopadzie rowerzystów praktycznie tu już nie ma, ale spacerowiczów i owszem, trochę mijamy.

Zatem... ścieżką docieramy do Milicza. Tam wizyta pod ruinami zamku książąt oleśnickich z XIV wieku...  

... a zaraz potem pod pięknie odnowionym Pałacem Maltzanów. Fotografujemy co trzeba i zjeżdżamy na Orlen, by wypić ciepłą herbatę, czy co tam kto woli. Jest 12.30, sporo czasu w zapasie, a do przejechania pozostaje nam 34 km. Planujemy zdążyć na pociąg o 15.19 ze Żmigrodu.

Ruszamy więc do wspomnianego wyżej Sułowa - znowu odcinkiem trasy poprowadzonym po linii dawnej kolejki wąskotorowej. To jest chyba najszybszy odcinek rajdu - jedzie się wybornie, kilometry ubywają, czas powoli też. Wjeżdżamy do Sułowa, gdzie mieliśmy ochotę na wizytę w cukierni (pamiętam ją z kilku moich poprzednich wyjazdów)... niestety okazuje się, że święto, to święto. Zamknięte. No do w drogę, teraz już ostatni przystanek, to Żmigród. Zjeżdżamy z asfaltu na offroad, i od razi robi się dość błotniście.

Spada prędkość... ale jeszcze mamy spory zapas, by zdążyć na pociąg. Do czasu, aż gdzieś na wysokości Jazu Niezgody okazuje się, że droga... znika nam w Baryczy. Hjuston, mamy problem!! Ostatecznie, jadąc po śladzie szlaku rowerowego R9 dojeżdżamy do Tamy Göringa, którą przekraczamy Barycz, a potem wzdłuż fragmentów tzw. Drogi Göringa jedziemy przez lasy w stronę Rudy Żmigrodzkiej. Stąd na stację jest jakieś 5 km, cudem, ale powinniśmy zdążyć. Niestety... cud się nie wydarza. Trasa z Rudy Żmigrodzkiej do Żmigrodu prowadzi wałami wzdłuż Baryczy. A wały te... cóż... zostały w ostatnich dniach zmasakrowane przez dziki.

Nie da się po tym jechać, więc poddajemy się i zawracamy. Trzeba będzie nadłożyć trasy przez Jamnik i Osiek, i tak, zamiast 5 km wyjdzie prawie 15. Nie ma szans, byśmy zdążyli, więc spokojnie, acz szybko docieramy w końcu do Żmigrodu. Tu najpierw wizyta na myjni, bo dawno nie strzaskałem tak roweru, a potem, skoro jest czas - to jemy pizzę w jakimś fatalnym lokalu. Jedziemy potem na dworzec, pakujemy się do IC tarasując zupełnie jeden z wagonów i przejście do Warsu, po czym wracamy do Poznania. Ze stolicy Wielkopolski zamierzamy wrócić pociągiem, niestety cholerne PKP po raz kolejny dziś staje nam okoniem. Nasz Intercity oczywiście - NIE MOŻE dojechać planowo, a na przesiadkę, zamiast 15 minut mamy... 2! No i na dodatek znajdź tu człowieku peron 4a!! Gdy po idiotycznie wyglądającej dla kogoś z zewnątrz gonitwie po peronach docieramy wreszcie na ten 4a, po naszym pociągu nie ma już śladu. Ruszamy więc rowerami do domu, gdzie lądujemy wreszcie po godzinie jazdy.

Generalnie: było świetnie. Dwa spóźnienia pociągów, dwie ucieczki pociągów, dwa poputania drogi. Jedna wywrotka Marka (który przejął na siebie złe doświadczenia Kuby). Trzeba się tam wybrać latem i ... po prostu wrócić do domu na kołach :)

II KMT

Sobota, 6 sierpnia 2016 · dodano: 08.08.2016 | Komentarze 1

Było tak, więc nie ma co pisać :P

Jakby klęska*

Sobota, 16 kwietnia 2016 · dodano: 17.04.2016 | Komentarze 7

W końcu udało mi się wybrać na dłuższą trasę. Po ciągłych docinkach z różnych stron (odkąd pomyślałem sobie, że przejedziemy się naszą trasą ubiegłorocznego KMT minęło już kilka miesięcy) w końcu trzeba było ruszyć tyłek gdzieś dalej. Starszapani zaproponowała tę krótszą trasę KMT z ub. roku. Czemu nie... trochę się zgadywaliśmy, bo kilku chętnych było, kilku się wymiksowało w ostatniej chwili, pogoda bywała różna. W końcu padło: 16 kwietnia. Ta sobota. I pojechaliśmy.

Start z rynku, więc najpierw pamiątkowa fota i pierwsze 25 km do Mosiny mało ruchliwymi asfaltami, które znam z cotygodniowych kółek. Na prowadzeniu zwykle mój sąsiad Darek, z którym kręcimy sobie od czasu do czasu koksowe kilometry. Pierwszy postój w Będlewie, gdzie jako pierwszy zostawia nas właśnie sąsiad, dla którego tempo jest jednak za wolne. Ciekawe skąd wiedział, skoro jeździ bez licznika? ;) Mijamy go potem jeszcze w trasie, gdy wraca z Granowa. 

Z Będlewa... zanim wyruszymy, sprawdzam informacje. Jelona i Czerkaw jadą do Kościana, mamy się spotkać na trasie. Jelona już załapała kapcia, ale do tego momentu nie traktujemy faktu jakoś złowieszczo. Dopóki przypadkiem nie łamię mocowania od podsiodłówki! Kurr... zsiadłem jak taki baran i pozamiatane. Na szczęście Starszapani ma miejsce w sakwie, więc opróżniam podsiodłówkę ze wszystkiego i wrzucam na plecy, a pusty kuferek ląduje w sakwie Starszej jako pudełko na placek. Druga awaria - to już zaczyna pachnieć czarami kogoś złośliwego. No nic, to, najwyżej rozjedziemy mu potem czarnego kota. Póki co - jedziemy dalej.

Wiatr w plecy, średnia jakby tego nie pokazuje. Za Granowem dzwoni Jelona - pociąg Czerkawa ma spóźnienie... chwilę się dogadujemy, w końcu ustalam, że poczekamy na nich w Grodzisku Wlkp. Dojeżdżamy tam po 10... dobry czas (przynajmniej tak mi się wydaje). Żegnamy się też w tym miejscu z Grzegorzem, który na więcej czasu nie ma. Odtąd pojedzie z nami już tylko jedna "poziomka". Czas na kawkę w... "Motelu XXI wieku" (cóż za nazwa!) i oczekiwanie na resztę ekipy... w końcu są. Jelona, Czerkaw i Obis. Zwłaszcza Obis, z dwiema torbami naramiennymi przewieszonymi na krzyż wygląda "ciekawie". Bardzo ciekawie, jak na kogoś, kto zamierza jechać 300 km :) No nic. Dopompowujemy powietrza Jelonie, i już mamy ruszać, gdy okazuje się, że jeszcze znajomy Starszej, Jurek, też do nas jedzie. Drużyna straciła jednego, powiększyła się o czworo, pogoda dopisuje, nastroje też... jedziemy. 

Klucząc gminami dojeżdżamy do Wąsowa, pod pałac wyznawcy Hakaty. Budowla taka sobie, neogotyk szału nie czyni, od raz widać nuworyszyzm von Hardtów. Gdy bowiem ogląda się pałace polskiej szlachty z tamtego okresu, jest w nich jakaś taka architektoniczna lekkość i swoboda, a zarazem piękno. A Wąsowo, cóż, brzydkie nie jest, ale... No dobra, może jestem uprzedzony do niemieckich Niemców ;)

W każdym razie - do Wąsowa dojeżdżamy bardzo fajną, asfaltową ścieżką rowerową. Ciągnie się ona wzdłuż lokalnej drogi, więc jakby ciśnie się od razu pytanie o jej sens... ano jest takowy, widzimy i czujemy go w kościach. Biegnąca obok asfaltowa droga jest paskudna. Dziurawa, połatana i bardzo złej jakości. A DDR? Miodzio. Dobra, dość o Wąsowie. Zwłaszcza, że właśnie tam pierwszy raz kapie na mnie z nieba. Oj...

Ruszamy i po kilku km znowu stajemy - pada już całkiem mocno i trzeba się ubrać. Do Lwówka wjeżdżamy w padającym deszczu, a na DK92 w kierunku Pniew mkniemy w regularnej ulewie, bryzgani naprzemian przez deszcz z nieba i fontanny spod kół tirów. Masakra. W Pniewach stajemy na BP i naradzamy się, co dalej. Część ekipy otwarcie deklaruje skrócenie trasy, część jakby się zastanawia. W odpowiedzi deszcz znowu zaczyna gnoić, a na horyzoncie, nad Sierakowem, dokąd mamy jechać widać kolejną, czarną i zalegającą aż do ziemi chmurę. Nie zamierza przestać zatem. Decydujemy się zatem pożegnać i skracamy trasy. Starsza ze znajomym jedzie do siebie, my z Witkiem (na poziomce) oraz Jeloną i Czerkawem jedziemy przez Pniewy do Maka, zjeść coś i ... się zobaczy. 

W Maku okazuje się, że prognozy deszczowe są do co najmniej 17. Trzy godziny czekania. Nie uśmiecha się to nam. Wokół ciężkie chmury, to leje, to tylko pada. Jemy i w końcu decyzja - wracamy przez Buk i Stęszew. Drogę znam, więc ruszamy od razu ostro, mimo wiatru w twarz. Po kilku km muszę zatrzymać się i zdjąć worki z butów, które niebezpiecznie zaczynają się ocierać o napęd... odtąd jadę już bez nich i to, co przed chwilą jeszcze jakoś było tylko mokre, teraz pływa w wodzie po całości. Tniemy jednak ostro, chyba chwilami za ostro, ale dzięki temu do Buku udaje nam się dojechać w miarę szybko i sprawnie. Tam na Orlenie rozstajemy się z Jeloną i Czerkawem, oni jadą prosto do Poznania, a my z Witkiem na Stęszew. Najpierw jednak wzdłuż obwodnicy Buku wjeżdżamy na idącą tam ścieżkę - im. mściwego samorządowca - rowerową. Klasyka: oczywiście pozbruk, oczywiście źle ułożony, oczywiście z dziurami, koszmarnymi zjazdami... masakra. Mówię wam, samorządy rowerzystów nienawidzą!
W końcu docieramy do Stęszewa. Krótki postój przy sklepie i czas na ostatni odcinek. Mosina i via Radzewice, Bnin wracamy do Kórnika. Nad którym - jak w chwili wyjazdu pojawia się w końcu błękitne niebo...

Wszystkim dziękuję. Mimo pogodowej masakry było świetnie. Szczególne podziękowania dla chłopaków z Bractwa, którzy już już chcieli po nas jechać z ratunkiem ;)

*tytuł narodził się z wirtualnej rozmowy ze znajomym w trakcie wyjazdu. Na hasło, że leje i chyba skrócimy trasę, padła odpowiedź, żebym ciągnął sam, to mnie ominą szyderstwa. Oczywiście miał rację ;) i ma za to piwo :D

8 gmin na Płaskowyżu...

Środa, 13 kwietnia 2016 · dodano: 14.04.2016 | Komentarze 0

Wszystko wg planu. Skoro tylko parę dni temu urodziła się sposobność pojeżdżenia w opolskim, to zaraz zaplanowałem sobie wolne popołudnia. Na pierwszy strzał poszły okolice Głubczyc. Wystartowałem przed 17, spod bardzo ładnie prezentującego się głubczyckiego ratusza...

Na początek trochę kluczenia, obowiązkowe delikatne podjazdy, nawet kilometr drogi polnej, ale na szczęście tak ubitej, że dało się na niej jechać szosą. Te Vittoria Rubino jednak są o niebo lepsze o Schwalbe Lugano, na których do niedawna jeździłem. W każdym razie - za Głubczycami sporo pofalowanego terenu, a na horyzoncie majaczące Góry Opawskie. 

Na szczęście dla mnie jednak sam płaskowyż, na który wiodła trasa, choć z licznymi podjazdami i zjazdami, do gór zaliczyć się nie dał. Mogłem więc sobie pozwolić na jazdę bez ciśnięcia - choć nie ukrywam, że na kilku pagórkach zmęczyłem się odpowiednio. Nastawiony jednak bardziej na zwiedzanie i kontemplowanie okolicy co rusz, dopóki było słońce, stawałem na zdjęcia. Jak w Włodzieninie, dokąd świetnie zjeżdżało się długą, krętą drogą wiejską, a na koniec był ładny podjazd. Podjazd, którego nie wykorzystałem do statystyk stravy, bo raz, że nie wiedziałem, że to odcinek mierzalny, a dwa, że na uboczu, za wsią stoją świetnie położone ruiny kościoła św. Mikołaja.

Muszę tam wrócić, bo w środku zachowały się tablice nagrobne z napisami w języku starosłowiańskim (!). Na wejściu do kościoła widoczne są dwie brodate rzeźby rycerzy (chyba, choć może to uzbrojeni święci?). Zdecydowanie trzeba tam wrócić.

Ruszyłem dalej, by zaraz stawać, bo Włodzienin ma jeszcze jedno ciekawe miejsce - stworzony co prawda sztucznie, ale bardzo ładnie prezentujący się park historyczny.

Te bunkry tu przywieziono, ale i tak to fajnie wygląda. Potem trasa biegła drogami lokalnymi i wojewódzkimi, ale ruch raczej niewielki (poza kawałkiem do Raciborza, gdzie marne pobocze zmuszało do jazdy na granicy bezpieczeństwa). Co chwile droga wiodła w górę i w dół... (nie wiem, czym tu się podniecać Wąski, droga jest droga :P ). Ale niech będzie, że widoki fajne...

Na koniec jeszcze kilka przyjemnych serpentyn, w zachodzącym słońcu jechało się je niezwykle. W dolinkach i jarach, którymi wiodły te asfaltowe dróżki (szerokie na 1,5 auta, albo nawet węższe) od raz robiło się zimno - dobrze, że nie uległem podszeptom złego mzimu i nie pojechałem na krótki rękawek.

Do Głubczyc dotarłem po zmroku, i dobrze, bo ten ich ratusz prezentuje się naprawdę świetnie. Dobry wyjazd, osiem gmin zaliczonych.