OFF Jesienny cz. 4

Niedziela, 22 listopada 2015 · dodano: 22.11.2015 | Komentarze 0

W ciągu tygodnia jeżdżę te same nudne trasy i Olo się ze mnie wyśmiewa. Więc jak tylko jest okazja, a w weekendy taka okazja własnie jest - to jedziemy w nowe miejsca. Nie za daleko, bo czasu za bardzo nie ma, ale... przynajmniej drogami, których na co dzień się nie odwiedza. Albo unika. Albo nigdy się nie jechało.

Po wczorajszym wyjeździe tu po ulewie i powrocie w deszczu dziś rano umówiliśmy się na bnińskim rynku wcześniej, bo o ósmej. Pogoda - miodzio. Bezchmurne, niebieskie niebo, praktycznie zero wiatru, pięknie przyświecające słońce. Ciut zimno, bo jeden stopień powyżej zera (niby nic, ale jeszcze 2 dni temu było 12), acz przyjemnie. Ruszamy po obowiązkowej fotce grupowej. Kawałek asfaltem i od razu w teren. Pogoda dopisuje, droga jest póki co ok, więc jedzie się dość lekko.

Trochę gruntówki do Dworzysk, potem znowu chwila asfaltu i za Radzewem zjeżdżamy na polną, tym razem piaszczystą drogę. Prędkość zauważalnie spada, ale jedziemy, przy okazji zachwycając się, jak to pięknie dopisała nam pogoda.

Szosę Śrem - Rogalin przekraczamy w lesie i od razu zjeżdżamy na tzw. Szlak Bobrowy w Czmońcu. Przez las jedzie się przyjemnie, ale nadmiar wystających spod ziemi korzeni powoduje, że raczej skupiamy się na uważnym patrzeniupod nogi koła, aniżeli na podziwianiu okoliczności przyrody. Docieramy wreszcie do wieży widokowej i ... nagle okazuje się, że ktoś zepsuł pogodę.

Zachmurzyło się nagle... albo raczej wygląda to wszystko tak, jakby tu, nad Wartą wcale nie było słonecznie.

Spod wieży jedziemy na widoczny na googlowskiej mapie tzw. Punkt Widokowy.

Trasa wiedzie przez nadwarciańskie łąki, wokół rowów i stawków, gdzie poza nami widać co i rusz samochody wędkarzy.

Sporo też miejscowej fauny: łabędzie, ptaki drapieżne, sarny (i chyba nawet jelenie)... no i wszędobylskie i strasznie rozplenione bobry. Tych ostatnich co prawda nie można zauważyć, ale ślady ich bytności są aż nazbyt widoczne. Punkt widokowy jakoś specjalnie "widokowy" nie jest. No ale dzięki mostkowi przekraczamy jeden z szerszych rowów i w końcu docieramy na miejsce, gdzie droga się kończy.

Przeprawa przez kolejny z rowów kończy się OTB Norberta, na szczęście w zagłębieniu nie ma ani wody, ani błota.

Zbieramy się na drugim brzegu i stamtąd już totalnym offroadem jedziemy jakiś kilometr by wreszcie dotrzeć do drogi polnej. Jesteśmy w tym miejscu gdzieś na wysokości Orkowa i cóż... z chmur zaczyna siąpić deszcz. Póki co jeszcze delikatnie, ale jak dojedziemy do Niesłabina, padać będzie już całkiem mocno. Deszcz w połączeniu z piachem to średnia przyjemność, no ale nie ma co narzekać. Bo jeszcze będzie gorzej.

No i jest. Po przekroczeniu (ponownym) trasy Śrem - Rogalin wjeżdżamy na najpaskudniejszy odcinek trasy. Piach, i to z tych najbardziej wrednych, bo miękkich i połączonych w błockiem znowu daje nam popalić, a na dodatek... zaczyna padać śnieg. A miało być tak pięknie.

Wjeżdżamy w las, co trochę zmniejsza skutki padającego deszczu ze śniegiem. Jedziemy w kierunku Kalej, potem przez znane nam trasy zaniemyskiego lasu do Jezior Wielkich. Na ostatnim odcinku jednej osobie pęka szprycha. Skraca on wycieczkę wracając asfaltem do Kórnika, a my wg planu jedziemy do Jaszkowa. Leje już dokumentnie, jest zimno, a przemoczone rękawiczki mocno wkurzają, bo w ręce zimno. Koniec trasy to wjazd do Kórnika i krótki lans na promenadzie, zgodnie z hasłem Jędrzeja, że "wycieczka bez lansu na Promenadzie to wycieczka niezaliczona".

Na koniec jadę jeszcze na myjkę, bo rower zdecydowanie zasługuje na porządne mycie. Świetny wyjazd, trudniejszy, niż wczorajsza pętla. Dystans nie powala, ale w sumie liczy się frajda z przejechania trasy, a nie jakiś statystyki. Te sobie mogę, ku irytacji Ola, ponabijać w ciągu tygodnia...

OFF Jesienny cz. 3

Sobota, 21 listopada 2015 · dodano: 21.11.2015 | Komentarze 0

Jesiennych jazd ciąg dalszy. Dziś od rana padało, padało na 15 min przed wyjazdem. Ale nie spękaliśmy i ruszyliśmy razem z sąsiadem Darkiem we dwóch na wczoraj wytyczoną trasę. Zgodnie z planem, czyli o 11. Najpierw do Zaniemyśla lasami, czerwonym szlakiem. Jak widać nawet wypogadza się...


... i w tej całkiem przyjemnej pogodzie mijamy Zwolę, zjeżdżamy z chwilowo dającego odpocząć asfaltu i w końcu docieramy do Kotowa. Co to byłby za jesienny Off bez foty nadwarciańskiego drzewa. Może kiedyś będzie słynne jak sosna na Sokolicy?



Z Kotowa, mądrzejsi za sprawą rajdu z początku listopada jedziemy niby do Dąbrowy, ale potem zaraz robimy nawrotkę i wracamy na szlak ku Warcie. Dzięki temu omija nas podprowadzanie rowerów jarem przy trzech dębach. Mozgawę przekraczamy mostkiem im. Kazia, który 2 tygodnie temu wypatrzył go zza nadwarciańskich wałów. 



A potem znowu wały, Młodzikowo, jakaś wieś po drodze, gdzie na 38 km dopada nas deszcz. Więc dopijamy herbatę i wracamy do domu. Fajna trasa, kto jedzie następnym razem?

OFF Jesienny cz. 2

Sobota, 14 listopada 2015 · dodano: 14.11.2015 | Komentarze 0

treść i fotki później :)

OFF Jesienny

Niedziela, 8 listopada 2015 · dodano: 09.11.2015 | Komentarze 0

Plan trasy offroadowej pojawił się jakiś czas temu. Ciągle tylko szosa i szosa, średnia i średnia, km i km... ileż można? Jesień to tak piękna pora roku, że nastrajać winna człowieka optymistycznie. A tu tylko koks i koks. Wiem, wszystko przez Wąskiego.

Wracając - niedziela miała być offroadowa na maxa. Gdziekolwiek się da, to jedziemy NIE-PO-ASFALCIE. I to się nam prawie udało. "Prawie", bo na koniec trzeba było skrócić trasę i wybrać odcinek szosy zamiast leśnych duktów. Ale... nie uprzedzajmy faktów.

Ruszamy po 10 spod Ratusza w Bninie. To drugi ratusz w Kórniku, odkąd Bnin stracił prawa miejskie mamy tu taką "dwoistość". Fajna ekipa - w sumie 10 osób. Śmigamy przez moje osiedle i wjeżdżamy na polne drogi wiodące do Zaniemyśla. Ten pierwszy odcinek mocno daje nam w kość bocznym wiatrem i ... piachem. Zanim dotrzemy do lasu każdy już jest po kilku łykach pociągniętych z bidonu - słowem - zdążyliśmy się już spocić. Zanim dotrzemy do Zaniemyśla zdarzy się wszystkim przejść kilkaset metrów, bo... koła zapadające się w piach po szprychy zdecydowanie nie ułatwiały jazdy.

W podzaniemyskiej Zwoli czekamy na dwóch rowerzystów ze Środy... ostatecznie okazuje się, że jednak nie dojadą, więc dalej jedziemy w dziesiątkę. Znowu odkryte przestrzenie na których hula wiatr... i tak zmagając się z piachem i wiatrem dojeżdżamy w końcu do Dąbrowy. Tu odłącza się jeden z rowerzystów. "Jazda po piachu mnie nie interesuje" - ok - nie ma sprawy, pomyślałem sobie, że niby czego oczekiwał. Offroad. Ciężko znaleźć kilkudziesięciokilometrową trasę pozbawioną asfaltu, na której nie byłoby piasku. Zwłaszcza, że jak się patrzy na tę naszą Wielkopolskę, to widać jej stepowienie.

Ruszając z Dąbrowy wbijamy lasem do Kotowa, na kemping leśny, gdzie ostatnio znajomym nie udało się zanocować za sprawą rozimprezowanej młodzieży.

Potem, po chwili ładnych widoczków nad Wartą trzeba się jeszcze wskrobać na górkę. Trasa biegnie obok ogromnych dębów, a potem piaszczystym jarem. Podjeżdżam spory kawałek, ale potem i tak nie daje się jechać i prowadzę, jak wszyscy. Na szczęście to tylko kilkanaście metrów i już ruszamy dalej.

Przez las, tylko po to, by takim samym duktem jaki był na podjeździe zjechać ponownie w dół, ku Warcie. Tu wreszcie przeprawiamy się przez mostek na Mozgawie...

...i docieramy do wreszcie wałów nadwarciańskich. Odtąd pojedziemy nimi przez jakieś skromne 40 km, więc takich widoków będzie co niemiara.

Pogoda dopisuje, humory też, jest ciepło i wiatr wieje w plecy. Mocno wieje, ale póki co nikt się tym nie przejmuje. Jadąc zatem wzdłuż Warty przez ponad 20 km w końcu "lądujemy" w Solcu, gdzie korzystając z dobrodziejstw cywilizacji obkupujemy się w sklepie (jedyna "knajpka" nieczynna była), po czym przekraczamy rzekę mostem kolejowym i... dalej ku przygodzie.

O ile dotąd było różnie jeśli chodzi o wiatr, to po zmianie kierunku jest po prostu masakra. Wiatr w twarz, i to całkiem spory, podmuchy spychają z wałów. Jeśli to tylko jest możliwe - staramy się jechać po ich jednej lub drugiej stronie, ale niewiele to pomaga.

Realna prędkość mocno spada, kontemplowanie przyrody zastępuje jej komentowanie (często lekko niecenzuralnie :) - dzięki Yoshko).
Chwilę odpoczynku łapiemy w Gogolewie, obok osiemnastowiecznego kościółka, który stoi tam, jakby czas dla niego nie miał znaczenia.

Do środka jednak nie można wejść. Jak zwykle - zamknięte...

Do Śremu - a właściwie do obwodnicy - mamy jeszcze ładnych kilkanaście kilometrów. Wiatr wieje paskudnie, a osłony brak...

Gdy więc docieramy wreszcie do w pobliże jakichś lasów, to słońce powoli chyli się już ku zachodowi.

Mijamy wsie Bystrzek i Łęg, po czym ordynarnie, bo schodami wynosimy rowery na trasę 434 i już asfaltem jedziemy w kierunku Lucin. Jest już ciemno, auta mijają nas jak zwykle - na kartkę papieru - więc z przyjemnością w Kalejach znowu zjeżdżamy w las. Po zmroku w lesie robi się ryzykancko, na szczęście jednak wszyscy bezpiecznie dojeżdżają z powrotem do Bnina.

Elegancka i bardzo wymagająca wycieczka. Zwłaszcza dla dwóch naszych dziewczyn, które taki tras po offie jeszcze nie jechały.

Ostatki październikowe

Sobota, 24 października 2015 · dodano: 25.10.2015 | Komentarze 1

Plany rowerowe na sobotę zweryfikowało życie. A właściwie jego "koniec". Skutkiem nagłych wydarzeń okazało się, że sobota to nie będzie dzień rowerowy. Coś mi jednak podpowiadało, że gdybym tak zabrał na na nierowerowy wyjazd... rower, to wcale nie musiałbym go z powrotem wieźć na dachu auta. No przeczucie okazało się być prawdziwe. Najpierw smutny obowiązek pożegnania Kogoś na zawsze, potem wizyta u mamy... i powrót do domu rowerem. Rodzinka autem, a ja wsiadłem na szosówkę i hajda na Wołmontowicze. Trasa - praktycznie taka, jak w styczniu, gdy jechałem do mamy na kawę. Tyle, że w przeciwną stronę.

Gdybym się spieszył, to pojechałbym drogą nr 434. Nie lubię jej jednak, staram się unikać (jako rowerzysta) jeśli tylko mogę. Lepiej nadłożyć trochę km, niż ciągle być mijanym na centymetry przez idiotów. Nadłożenie, poza oczywistą próbą zmniejszenia dystansu do Wąskiego, miało również na celu uniknięcie gostyńskich ścieżek rowerowych. Kilkanaście km po pozbruku miłe nie jest. W każdym razie nie byłoby. No i widokowo zdecydowanie ładniej jest jechać przez Stary Gostyń, aniżeli przez miasto powiatowe.

Zatem - ruszyłem przez Rokosowo, obok słynnej cegielni, z której niewiele zostało. 

W pałacu odbywał się jakiś  festyn (no, już wiem, Hubertus się zbliża). Samochodów od groma, więc nie zatrzymywałem się. Bo i kawałek do domu, a chciałem dotrzeć zanim się zupełnie ściemni. Szybko mijam kolejne wioski, docieram do Starego Gostynia, gdzie na wjeździe, widząc piękne kolory nad torfowiskami robię fotę.

Pamiętam, że gdy jechałem tamtędy z bratem w 2014 roku, to... zjeżdżało się do tej wsi z całkiem ciekawej górki. Oj... dobrze pamiętałem. Fajowa ścianka, jak na Wielkopolskę, na dodatek brana praktycznie od zera (ostry zakręt w prawo, nie widać, czy nie nadjeżdża auto - czyli właściwie trzeba zatrzymać się). No, ładnie. Na górze Daleszyn, a za wioską zjazd. I znów piękne okoliczności przyrody...

A potem jeszcze krótki rzut oka (i obiektywu) na powiat gostyński...

i koniec zabawy w podziwianie, bo słońce zachodzi, średnia spada i trzeba jechać. Dojechałem, zrobiłem kółko po osiedlu, zjawiła się rodzina. Przyjemny koniec dnia.

Pech

Środa, 21 października 2015 · dodano: 21.10.2015 | Komentarze 2

Najpierw po południu lało, a jak już się ściemniło, to przestało. Wylazłem na rower, po 15 km nagle gdzieś za Gądkami poczułem, że chyba coś kółko nie teges. Stanąłem... faktycznie. Na dodatek spsuła się pompka. I tyle było z jazdy.

Kórnicki Ring Rowerowy - Rajd

Sobota, 17 października 2015 · dodano: 17.10.2015 | Komentarze 0

Jak co roku jesienią planowałem, że przejedziemy się Kórnickim Pierścieniem Rowerowym. Trasa nie jest długa, prowadzić na przemian po offroadach i asfalcie, trasę wytyczono bardzo ciekawie - słowem - warto. Zwłaszcza jesienią, gdy jest spora szansa, że deszcz ubije piachy na niektórych odcinkach.

W międzyczasie okazało się, że Grupa Rowerowa Szczytniki - Koninko też ma ochotę na taką trasę. Wystarczyło zatem połączyć siły i ... o 10 rano zameldować na Przystani Rowerowej. 

Pogoda dopisała. No, słońca co prawda nie było, ale nie padało, temperatura też niezła (przy 1,3 stopnia Celsiusa w ubiegłym tygodniu dzisiejsze 12 to jak lato). Ruszyliśmy do Mieczewa przez lasy - jechałem tamtędy dwukrotnie na przełomie wiosny i lata - trasa wówczas była masakrycznie zapiaszczona. Dziś - pełen luksus. Za Mieczewem - niespodzianka. W ubiegłym roku było tam najgorzej, a teraz dukt utwardzono tak, że ani przejazd przez łąki, ani lekki podjazd w lesie nie stanowił problemu. Szybko i w niezłym tempie (jak na rajd) dotarliśmy do Radzewa, a potem do Czmonia. Tam - pierwszy przystanek, bo kilka osób wyraźnie rzuciło się z motyką na słońce. Odczekaliśmy, dojechali. Odpoczęli. Jedziemy.

Za Kalejami znowu zjeżdżamy w las, potem Jeziory Wielkie z krótkim odcinkiem asfaltu i znowu polna droga. Gdzieś między Winną a Bożydarem przystajemy ponownie (aż dojadą najwolniejsi) - przerwę zrobimy sobie w Koszutach. Stamtąd już w sumie blisko.

Przed Kórnikiem przystajemy na naradę, czy jechać na Orlen na kawę, ostatecznie jednak przeważa opcja jazdy na grochówkę i ruszamy dalej. Runowo, Szczodrzykowo... do Robakowa wjeżdżamy lasem, tak jak szlak prowadzi. Jeszcze kładka nad S11 (kilka osób wybiera objazd dla aut zamiast kładki - w tym również najsłabsza w grupie rowerzystka). Czekamy na kładce i widząc, że są już blisko ruszamy. Odbijamy w Borówcu w las i w końcu docieramy na miejsce. 

A potem powrót ze średnią powyżej 30 km/h, bo jak to stwierdził Norbert "...mam już dość takiego wleczenia się na dziś...".

Gminobranie z Hansem...

Środa, 14 października 2015 · dodano: 14.10.2015 | Komentarze 0

Witek, znajomy z forum rowerowego jechał ze mną (w gruncie rzeczy, to przede mną) maratońską przymiarkę na Kaszubach. W kwietniu br. Dogoniłem go tam gdzieś w okolicach Pucka, a wszystko dlatego, że rozwalił koło i ukończyć "wyścigu" nie zdołał. Potem, po raz kolejny spotkaliśmy się na MP 2015 r., trasę 300 km przejechał w lepszym czasie (no i stanie) niż ja. Odwiedził mnie później, gdy kurowałem złamany obojczyk - na kilka dni przed organizacją Kórnickiego Maratonu Turystycznego. Umówiliśmy się wówczas na wspólne kręcenie kilometrów. Gdy przyjadę w okolice jego miejsca zamieszkania. Co stało się nawiasem mówiąc - wczoraj.

Pogoda nie rozpieszcza, ale zgadaliśmy się dziś, że jedziemy. W dawnym województwie sieradzkim gmin za dużo zebranych nie mam (w przeciwieństwie do Witka), więc szybko zaplanowałem trasę. Dystansem zbliżoną do wczorajszego kółka - czyli jakieś 80 km. Do miejsca startu podjechaliśmy autami i ze Szczercowa ruszyliśmy podbijać gminy. 

Do Ruśca, z wiatrem, po szerokim i równym poboczu DK 8  jechało się pięknie i szybko. Trasa ekspresowa S8 odciążyła tę arterię i teraz ruch samochodów jest zdecydowanie mniejszy. Dojechaliśmy szybko, skręciliśmy na Konopnicę. Nie padało (choć zanosiło się na deszcz jeszcze w Szczercowie), wiało w plecy. Idealne warunki do jazdy - póki co. 

W Konopnicy mijamy cmentarz wojenny z '39 roku, to kolejne, po szczercowskich bunkrach miejsce, które trzeba będzie odwiedzić za lepszej pogody. Witek przy okazji opowiada historię tych terenów (w to mi graj!): a tu Niemcy wybili pół wsi na wejściu zaraz; a tu - na tych terenach był poligon niemieckich wojsk pancernych; a tu nasi natłukli sporo niemieckich pojazdów... Ani się spostrzegłem, jak na liczniku minęło 45 km i dojechaliśmy do Burzenina. Tu, czując ostre powiewy wiatru ustaliliśmy, że skracamy trasę - jedziemy do Widawy, a stamtąd z powrotem do Szczercowa.

Tak zrobiliśmy. Asfalt równy, ciemno, choć nie tak zimno, jak wczoraj. Przyjemności skończyły się na jakieś 15 km przed metą - zaczęło w końcu padać. Może nie za mocno, ale stale i bardzo irytująco. Dmuchając jednocześnie nieprzyjemnie w twarz. Więc znacznie wolniej niż to zwykle czynię wróciliśmy do miasteczka naszego startu.

Na koniec próbowałem przejechać kawałek na "poziomce". Z górki jakoś mi szło, ale... nie, póki co, to zupełnie nie dla mnie. Ryneczek w Szczercowie - niczym nasz kórnicki. Błyszczał kolorową fontanną...

https://goo.gl/photos/1Utv73hEGUUEDu719

Zimna jesień

Wtorek, 13 października 2015 · dodano: 13.10.2015 | Komentarze 2

Rano, jadąc do pracy tak na wszelki wypadek schowałem rower do auta. Nie żebym był jakoś specjalnie nastawiony, ale... synowieoptyka, czyli synoptycy zapowiadali śnieg. Ewentualnie śnieg z deszczem. Taka aura, plus kilka setek km w większości po autostradzie... jestem przekonany, że to jakoś by się mojemu rowerowi nie spodobało. Jechałem sam, mogłem więc zamiast na dach, wetknąć szosę do bagażnika. 

Jakoś tak w okolicach Szadka na poboczach pojawił się śnieg. Początkowo nieśmiało, potem coraz więcej, ale... nie padało. Dojechałem do pracy i pozostawało mieć nadzieję. No i słusznie. Bo po południu deszczu ani śniegu nie było widać, choć trza przyznać, że niebo zasnuło się takimi stalowymi chmurami, aż człowieka otrząsało.

Wyjechałem na szybko zaplanowaną trasę. Pierwotnie miało to być ciut ponad 50 km, jednak doszedłem do wniosku, że godzina jeszcze młoda, mogę zatem ciut wydłużyć wycieczkę. No to buch. Pierwsza godzina jazdy z wiatrem i 30 km zaliczone. Po drodze wjeżdżam na jedną z kilku ścieżek rowerowych, obok (lub po) których dziś pojadę. Ta pierwsza, kilka km za Sulmierzycami jest bardzo  fajna. Równa, szeroka, poprowadzona praktycznie na tych samych wysokościach, co idąca obok jezdnia. Spoko. Nawierzchnia to nie jakiś ordynarny bruk, czy nawet asfalt, tylko ta czerwona masa antypoślizgowa. Pierwsze kilka km kończące się niestety w szczerym polu (klasyka), a wszystko wzdłuż, jakby to powiedzieć - bardzo słabych widokowo terenów (no, chyba, że ktoś gustuje w kosmicznych perspektywach kopalni odkrywkowej). 

Po zjeździe ze ścieżki czeka mnie kilkanaście km przez lasy. Jadę do Bełchatowa, a że "Polska w ruinie" to i droga nie jest najlepsza. Mijam Słupię... tak jak ta nasza wielkopolska, tak i łódzka Słupia potrafi rowerzystę doprowadzić do szału dziurawą nawierzchnią dróg. Może to jakaś reguła jest? Gdzieś tam mijam się z jedynym rowerzystą tego dnia (no kilku podchmielonych, niekoniecznie oświetlonych lokalsów nie liczę). A potem już Bełchatów (dziury) i droga powrotna (kilka km DDR).

Do domu docieram zziębnięty na tyle, że nawet nie chce mi się dokręcać. Wiem, średnia kiepska, ale trochę mnie wywiało na trasie...

Evidence of Autumn 2.0.

Niedziela, 11 października 2015 · dodano: 11.10.2015 | Komentarze 3

Wąski mi ucieka. Niby mieliśmy dziś nie jeździć (no, poza moją wycieczką do parku, ale to rodzinnie, więc się nie liczy). Zatem... ucieka mi, więc jak okazało się, że nie odpowiada na wiadomości (wniosek => poszedł pojeździć) - ruszyłem w trasę. Przejażdżkę sponsorowała grupa Genesis. Bo skoro Evidence of Autumn...